عکاسی مستند

تا اواسط قرن بیستم، عکاسی مستند روشی حیاتی برای نشان دادن وقایع جهان بود: از عکس‌های جنگ داخلی اسپانیا توسط رابرت کاپا تا پرتره‌های در نظر گرفته شده کشاورزان فقیر توسط دوروتیا لانگ.

دوره جامع عکاسی - Photography

عکاسی مستند اجتماعی

در این دوره سنت عکاسی مستند دوباره ابداع شد. هنرمندان دوربین را ابزاری برای تغییر اجتماعی می‌دانستند و از آن برای روشن کردن بی عدالتی، نابرابری و جنبه‌های حاشیه‌ای جامعه استفاده می‌کردند. با این حال، عکاسی مستند اجتماعی اغلب یک هنر ذهنی است و همه عکاسان این دسته قصد ندارند با تصاویر خود به بهبود جامعه کمک کنند. نمای نزدیک Lisette Model از مردم در خیابان‌های پاریس، نیویورک و ریویرا فرانسه اغلب بدون آگاهی یا اجازه سوژه‌ها گرفته می‌شد. از سال 1949 به بعد، رابرت فرانک شروع به گرفتن عکس‌هایی کرد که منعکس کننده جستجوی او برای آزادی هنری بود، داستان‌هایی که پتانسیل بیانی رسانه را متحول کرد.

هنرمندان معاصر

با ظهور تلویزیون و فناوری دیجیتال، تقاضای کمتری برای عکس‌های منتشر شده وجود داشت و رو به کاهش بود، اما از آن زمان مخاطب جدیدی در گالری‌های هنری و موزه‌ها پیدا کرد. قرار دادن این آثار در محیط گالری، اثر را در مرکز بحث پیرامون قدرت عکاسی و انگیزه‌های عکاس قرار می‌دهد. کار آنها پرسش‌هایی را در مورد نقش مستند عکس امروز مطرح می‌کند و راه‌های جایگزینی برای دیدن، ثبت و درک وقایع و موقعیت‌هایی که دنیایی را که در آن زندگی می‌کنیم، ارائه می‌دهد.

با شرکت در دوره جامع عکاسی مدرسه هنری ایده، صفر تا صد عکاسی را بیاموزید.