نمایشگاه آثار استاد عنایت الله روغنچی در نقاشی قهوه خانه

مرحوم عنایت الله روغنـچى از استادان مجسمه سازی و نقاشی، از نقاشان سبک قهوه خانه است. او دوره های آموزشی خود را در اروپا گذارند و در طی عمر خود، بیش از هفتاد سال به حرفه هنر پرداخت. از ایشان آثار منحصر بفرد و دیده نشده در زمینه نقاشی قهوه خانه به جا مانده است.

این نمایشگاه در تاریخ ۴ بهمن ماه سال جاری در گالری ایده افتتاح خواهد شد و تا مورخ ۸ بهمن ماه ادامه خواهد یافت.

نمایش آثاری خاص و استثنایی از مرحوم عنایت الله روغنچی در سبک نقاشی قهوه خانه، در گالری ایده از جمله فعالیت ها و رویکردهای این گالری است که در راستای توجه و تمرکز موسسه فرهنگی هنری ایده بر هویت ایرانی و هنرهای مردمی ایران برگزار می‌شود.

استاد عنایت االله روغنچى در محـله عودلاجان تهران چشم به جهان گشود. تقریبا از ۱۰ سالگى نقاشى را شروع کرد و بیش از ۷۰ سال در زمینه هنر نقاشى و مجسمه سازى فعالیت کرد. تحصیلات ابتـدایى و دبیــرستان را در تـهران گذرانده و سپس دوره هایى را در اروپـا آموزش دید. به زبان‌های انگلیسى و فرانسه مسلط بود. در دانشگاه علم و صنعت ایران دوره های آموزش قالب سازى را کسب کرد. ایشان در کنار مجسمه سازى و کارهاى هـنرى مختلفى که انجام مى داد، شیـوه نقـاشى قهوه خانه سنتى را از استاد حسیـن قومى که سبقه دوستى طولانى داشتند، فراگرفت و با همکارى با هنرمندان این مکتب، آثار ارزشمندى را خلق کرد.

کارگاه نقاشی

در این نمایشگاه، شش اثر استثنایی و منحصر بفرد دیده نشده از آثار مرحوم عنایت الله روغنچی به نمایش درخواهد آمد. این آثار ارزشمند در این نمایشگاه برای اولین بار پیشکش چشمان هنردوستان خواهد شد‌. از ویژگی های این آثار می‌توان به ضرب قلم های قدرتمند استاد عنایت الله روغنچی و همچنین سبک متمایز و منحصر بفرد ایشان در نقاشی قهوه خانه اشاره نمود که در کنار آثار مشابه در همین مکتب، می توان به جرات در رده ممتاز و جزو آثار شاهکار و متمایز از آثار دیگر هنرمندان هم رده ایشان، به شمار آورد.

در بخشی از بیانیه این نمایشگاه به قلم آرش سلطانعلی؛ مدیر و موسس موسسه فرهنگی هنری ایده آمده است:

نقـاشى قهـوه خانه مى تواند حلقــه مفقوده هویت ایـرانى در دوران جدیـد آن باشد؛ جـایى که نقـاشان آن به جـاى پرداختـن به بازنـمایىهاى عیـنى و طبـیعتگرایانه یا گرایـشهاى دیـگرى که از اندیـشه برمى آمـد، براى خلـق چیزى دست به قلم بردند که هویـت ایرانى در آن ریشه داشت و این ریشه ها چیزى نبود مگر آیینها، باورها و اسطوره هاى ایرانى که بخش عمده آنها از اشعار حماسى پارسى و بخشى دیگر از روایتهاى مـذهبى نشأت مى گرفت.
نقاشى قهوه خانه، نوعى از نقـاشى است که مرکز توجه آن مردم کوچه و بازار و باورهاى آنان دربـاره هویت خودشان است؛ اسطوره ها و داستانسرایى هایى که به طرز رفتار، شیـوه زندگى و فرهنـگ همان جامعه شکل مىداد. نقاشان قـهوه خانه داستانها و حمـاسه هایى را روایت مىکردند که نقـاشى مـدرن از پرداختن به آنها سرباز مى زد. هنر قـهوه خانه هنرى مهجور است که از بطن مردم و زندگى آنها برآمده و بر چیـزهایى دست مىگذارد که کمـتر کسى از آنها سراغ مىگیرد؛ هنـرى متـعلق به نقاشانى که رویکردشان عامى شناخته مى شود و مخاطبانش عوام، مـردمى که ذهن و زنـدگىشان همچنان گرفتار موضوعاتى همچون خیر و شر، خدایان و پهلوانان و سرنوشت نیک و بد انسان ها است؛ آنها پرسشهایى اساسى دارند و همچون هنرمند مدرن، خود را محور عالم جدید تصور نمى کنند. علىرغم ظاهر عوامانه این سبک، این امکان وجود دارد که بتوان به دلالتهاى عمیق انسان شناسانه در باب زندگى این نقاشان و مخاطبانشان دست یافت.