معرفی ۵ کیوریتور مشهور جهان

معرفی در دهه‌های اخیر، با گسترش اکوسیستم دوسالانه، شبکه کیوریتورهای بین المللی نیز گسترش یافته‌است. این کیوریتورها که بسیاری از آنها در دهه‌های 1990 و 2000 ظهور کردند، با تکیه بر میراثی که توسط کار چهره‌هایی مانند هارالد زیمن، جرمانو سلانت، و اوکویی انوزور راه‌اندازی شده‌است، نظرسنجی‌های پیشگامانه و دوسالانه‌های آینده‌نگر را سازماندهی کرده‌اند و ابتکاراتی را با هدف تشویق در مورد تفکر خلاق در میان دیگران به وجود آوردند. این فهرست، چندی از کیوریتورها را معرفی می‌کند که دنیای هنر امروز را شکل می‌دهند. بر اساس چندین قاره و تمرکز بر تعدادی موضوعات مختلف، آنها به فراگیرتر شدن تاریخ هنر کمک کرده‌اند و در بسیاری از موارد، دوسالانه‌ها، گالری‌ها و مؤسسات و موزه‌هایی را که با آنها درگیر بوده‌اند، متحول کرده‌اند. از نمایش‌های هنری فمینیستی گرفته تا پرفورمنس آرت، آثار آن‌ها دامنه وسیعی داشته و به تعریف این حرفه نیز کمک کرده است.

آموزش کیوریتوری و گالری داری - پروژه محور

نائومی بکویث

نائومی بکویث با توجه به کشف استعدادهای نوظهور و اشتیاق به تجلیل از آثار هنرمندان شناخته شده، در برخی از برترین موسسات هنری در ایالات متحده، از جمله موزه استودیو در هارلم، که در آنجا معاون کیوریتور بود، سمت‌های کیوریتوری نیز داشته است. از 2007 تا 2011؛ موزه هنرهای معاصر شیکاگو، جایی که او از سال 2011 تا ارتقاء او به سرپرستی ارشد در سال 2018، در آنجا متصدی بود. و اکنون موزه گوگنهایم در نیویورک، جایی که او در سال 2021 به عنوان معاون مدیر و سرپرست ارشد انتخاب شد. آثار سرپرستی او شامل نمایش انفرادی لینیت ییادوم-بواکیه در سال 2010 در موزه استودیو، و همچنین نظرسنجی مسافرتی هاواردنا پیندل در سال 2018 است که در MCA شیکاگو به نمایش درآمد و به موزه هنرهای زیبای ویرجینیا در ریچموند و موزه هنر رز دانشگاه برندیس سفر کرد. او همچنین نمایش‌هایی را با گروه پروپلر، کرن سیتر، ویلیام جی اوبراین، ینکا شونیباره، لزلی هویت و دیگران ترتیب داده است. او اخیراً در تیم سرپرستی «غم و اندوه: هنر و سوگواری در آمریکا» که نمایشگاه نهایی اوکویی انوزور، کیوریتور فقید، در موزه جدید است، خدمت کرده‌است.

نیکلاس بوریو

در سال 1996، یک نمایش گروهی که در شهر بوردو فرانسه برگزار شد، منجر به تغییر تاریخ هنر شد. آن نمایشگاه، «ترافیک» در موزه هنر معاصر CAPC، توسط نیکلاس بوریو مدیریت می‌شد و ظهور سبکی را پیش‌بینی می‌کرد که واسطه‌ی تعاملات انسانی و روابط بین فردی بود. دو سال بعد، بوریو در کتابی به همین نام به آن سبک برچسب «زیبایی‌شناسی رابطه‌ای» زد و هنرمندانی مانند لیام گیلیک، دومینیک گونزالس-فورستر و ریکریت تیروانیجا در میان عرضه‌کنندگان آن بودند. در اواسط دهه 2000، این حس وجود داشت که زیبایی شناسی چطور مسیر خود را طی کرده است : «چه چیزی زیبایی شناسی را اینقدر خسته کننده می‌کند؟» جو اسکنلان، هنرمندی که اکنون رسوا شده‌است، در سال 2005 در آرتفروم به بوریو کنایه زد ؛ اما تأثیر آن بدون توجه به مخالفانش، بسیار زیاد و گسترده احساس شده‌است. این سبک بلندپروازانه کیوریاتوری مشخصه کار بوریو است، که نمایشگاه‌های او اغلب مفاهیم سخت‌گیرانه مرتبط با جهانی‌گرایی و تولید انبوه را در نظر گرفته‌اند. تأثیر او در فرانسه، کشورش، به شدت احساس شده‌است. در سال 1999، بوریو با ژروم سانس، کاخ توکیو را در پاریس تشکیل داد که اکنون مهم‌ترین موزه هنر معاصر کشور است. بوریو، که برای مدت کوتاهی به عنوان متصدی تیت خدمت کرد و دوسالانه استانبول 2019 را سازماندهی کرد، در سایر مؤسسات فرانسوی با مشکل مواجه شد ؛ او به عنوان رهبر École Nationale Supérieure des Beaux-Arts، برترین مدرسه هنری پاریس، اخراج شد.  .

ملیسا چیو

ملیسا چیو، مدیر موزه و باغ مجسمه هیرشهورن در واشنگتن دی سی از سال 2014، نقش مهمی در زمینه هنر معاصر آسیایی در طول زندگی حرفه‌ای خود ایفا کرده است. یکی از کارهای اولیه او تأسیس گالری 4A در سیدنی (که اکنون مرکز هنرهای معاصر آسیایی 4A است) با گروهی از هنرمندان، فیلمسازان، مجریان و دیگر خلاقان آسیایی استرالیایی بود. چیو به عنوان مدیر موسس آن موسسه خدمت کرد. در سال 2001، او به عنوان متصدی هنر معاصر آسیا در انجمن آسیایی در نیویورک منصوب شد، که یکی از اولین سمت‌ها در نوع خود در هر نقطه از ایالات متحده است. در انجمن آسیا، جایی که او بعداً مدیر شد، نمایشگاه‌های انفرادی برای ژانگ هوان، سارا زه، یوشیتومو نارا و هنرمندان دیگر ترتیب داد و او در ایجاد مجموعه‌ای از هنر معاصر برای این مؤسسه رهبری کرد. در طول تصدی او در راس هیرشهورن، موزه نمایشگاه پرفروش 2017 Yayoi Kusama: Infinity Mirrors  را در میان دیگر نمایش‌های برجسته ارائه کرده است و پیشتاز دستیابی موزه به آثار پارک سئو بو، ناتسیوکی ناکانیشی، سنگا ننگودی بوده‌است.

رزلی گلدبرگ

رزلی گلدبرگ در پایان نسخه 2011 کتاب خود Performance Art: From نوشت: «پرفورمنس ممکن است به خوبی دهه های آینده قرن بیست و یکم را عمیقاً مانند قرن بیستم شکل دهد، شاید حتی آشکارتر از قبل». یکی از مدافعان سرسخت این رسانه، گلدبرگ به خاطر ارتباط مداوم هنر پرفورمنس و گسترش دید عمومی – و احترام – به آن به عنوان یک شکل هنری، به مبارزه پرداخت. در سال 2005، گلدبرگ دوسالانه پرفورما را در نیویورک راه اندازی کرد. به عنوان نمایشی‌ترین ویترین هنر پرفورمنس شهرت پیدا کرده است، عمدتاً به این دلیل که هنرمندانی را که معمولاً در رسانه کار نمی‌کنند – از جولی مهرتو گرفته تا وایت کان – برای تولید قطعات مبتنی بر زمان برای آن دعوت کرده است، حتی اگر پروژه هایشان باشد. اغلب از نظر کیفیت متغیر هستند. گلدبرگ، که در دهه 70 به عنوان متصدی کیچن در نیویورک شروع کرد، یک بار در مورد پرفورما گفت:«این در مورد بازنویسی تاریخ هنر از دیدگاه اجراست».

هو هانرو

در سال 1997، هو هانرو و هانس اولریش اوبریست برای سازماندهی «شهرهای در حرکت»، یک نظرسنجی گسترده با تمرکز بر توسعه اقتصادی در شرق آسیا، به نیروهای خود پیوستند. خلاصه کردن این نمایش یک کار غیرممکن ثابت شده است، به خصوص به این دلیل که با سفر در سراسر جهان شکل گرفت و در Secession در وین، مرکز هنر معاصر P.S.1 در نیویورک، کیاسما در هلسینکی و جاهای دیگر توقف کرد. ارائه‌های آن طیف وسیعی از آثار تاکاشی موراکامی، ریکریت تیروانیجا، لی بول، هوانگ یونگ پینگ و موارد دیگر را تا طرح‌های معماری که نمونه‌ای از روندهای منطقه هستند، مانند سازه‌هایی که برای جلوگیری از تراکم ترافیک طراحی شده‌اند، در بر می‌گیرد. آرشیو هنر آسیا این نمایش را «یک رویداد برجسته» نامیده است.

در سال‌های پس از آن، هو به ارائه کمک‌های مهم به تاریخ هنر آسیا ادامه داد ؛ در سال 2003، برای نمایشگاه اصلی فرانچسکو بونامی در دوسالانه ونیز، هو «مناطق فوریت» را برگزار کرد، یک مینی نمایش درباره سرعت فزاینده زندگی شهری در آسیا در طلوع هزاره جدید، و در سال 2018، برای موزه گوگنهایم در نیویورک، «هنر و چین پس از 1989: تئاتر جهان» را با الکساندرا مونرو و فیلیپ تیناری ترتیب داد. از سال 2013، هو به عنوان مدیر هنری موزه MAXXI در رم خدمت کرده است.

منبع