مصاحبه با لوچیانو بنتون

مصاحبه با لوچیانو بنتون مرد قدرتمند مد ایتالیا؛ و پروژه جهانی Imago Mundi

(او در حال تهیه نقشه ای هنری -از آثار هنرمندان-بیش از 160 کشور است):

لوچیانو بنتون، غول مد و کلکسیونر ایتالیایی اعتقاد دارد: از نظر من این بسیار مهم است که بتوانیم در زندگی روزمره خود نه تنها هنر را ارائه دهیم، بلکه در جستجوی فرصتی برای گنجاندن آن در هر شکل و فرمی نیز باشیم. او همچنین می افزاید ما در این روزهای سخت بیش از هر زمان دیگری به هنر نیاز داریم.
وقتی نام بنتون را ذکر می کنید، اولین تصاویری که به ذهن شما می رسد پلیورهای رنگارنگ و شیکی هستند که توسط هنرمند عکاس جنجالی مد اولیویرو توسکانی عکاسی شده است. آنچه کمتر شناخته شده، این است که این تاجر ایتالیایی یک مجموعه دار هنری با دیدی وسیع می باشد که به جمع آوری و تهیه نقشه ای هنرمندانه از -آثار هنرمندان-کل جهان دست زده است.

مجموعه  و پروژه جهانی او که “Imago Mundi” نامیده می شود، از نیوزلند تا بورکینافاسو را شامل شده و بیش از 160 کشور و مجموع 26000 اثر هنری را پوشش می دهد. به دلیل ابعاد بزرگ آن، این مجموعه در حال گسترش، تعدادی زیر مجموعه را در بر می گیرد و آثار ویژه ای را سفارش داده که در قالب استاندارد 10 × 12 سانتی متر ساخته می شوند.

-چه چیزی باعث شد که بخواهید مجموعه هنرهای معاصر را شروع کنید؟
من همیشه سعی کرده ام در سفرهای کاری خود برای بازدید از هنرمندان یا گالری های هنری وقت بگذارم. ارتباط با هنر در کشورهای مختلف به من این امکان را می دهد تا ویژگی های یک جامعه را به ویژه در صورتی که از نظر فاصله فیزیکی و آداب و رسوم آن از ما دور باشد، بهتر درک کنم.

-آیا می توانید داستان برخورد با هنرمندی را که الهام بخش شما در راه اندازی مجموعه Imago Mundi بود بیان کنید؟
من در سفری به اکوادور از استودیوی میگوئل بتانکور دیدن کردم. در آن زمان مواجه شدن های من با هنر بین یک قرار تجاری و جلسه بعدی بود و البته همیشه کمی عجولانه. بنابراین از او کارت ویزیت خواستم تا به من اجازه دهد بعداً با جزئیات بیشتری به کارهای او نگاه کنم. او در یک عمل سخاوتمندانه، به جای یک کارت، یک بوم کوچک 10 *12 سانتی متری نقاشی رنگ روغن به من هدیه کرد. با مشاهده شگفتی من از کیفیت کار که علیرغم اندازه کوچک آن، سبک هنرمند را به طرز درخشانی بیان می کرد، همکارانم در آمریکای جنوبی بعداً بیش از 200 اثر خلق شده از هنرمندان آن منطقه را به من اهدا کردند که همه در این قالب خاص بودند. من شیفته این بودم که این آثار هنری مینیاتوری قادر به تجسم این همه زیبایی هستند. تصمیم گرفتم از هنرمندان با نمایشگاهی در سانتیاگو شیلی در سال 2008 و با کاتالوگ Ojo Latino ،- که اولین در نوع خود، از یک سری طولانی در مجموعه Imago Mundi  بود و امروزه بیش از 160 جلد دارد- تشکر کنم.

–Imago Mundi چگونه از مجموعه خصوصی شما متمایز می شود؟
تا آنجا که به مجموعه خصوصی من مربوط می شود، گاهی از غریزه خود پیروی کرده ام و در سفرهایم کارهایی را صرفاً به دلیل اینکه آنها را دوست داشتم یا به خاطر اینکه برانگیزاننده خاطرات و احساسات در من بودند، خریداری کرده ام. در موارد دیگر، من به گالری داران، به ویژه برای آثار هنری آمریکایی و ژاپنی اعتماد کرده ام.

-چگونه ایده نقشه برداری هنری از کل کره زمین و همچنین جوامع محلی در طول زمان گسترش یافت؟
هنگامی که تصمیم گرفتم این پروژه را انجام دهم، نقشه ای را در ذهن داشتم که نه تنها شامل آثار هنری کشورهای مختلف، بلکه شامل بسیاری از جوامع بومی می شد که فرهنگ خود را تنها به صورت بصری بیان نمی کردند. یکی از اولین مجموعه ها به بومیان استرالیا اختصاص داده شد و برای کیوریتوری یک مرد خاص را پیدا کردیم. او یک معرف شناخته شده  با دانش زبان های بومی بود، که موفق شد گروه های بدوی را در پروژه مشارکت دهد.

امری چالش برانگیز بود اما نتایج باورنکردنی به همراه داشت. نمونه های دیگر شامل پروژه Inuit  با مجسمه های سنگی شان، جمعیت Pygmy در جنگل استوایی و یا بوشمن های کالاهاری است. در میان سایر آنها، من به طور خاص به پروژه انجام شده که مجموعه ای اختصاص داده شده به هنرمندان کرد ساکن در چهار کشور مختلف (ترکیه ، عراق ، ایران و سوریه) و دیگر کشورها بود افتخار می کنم. این مجموعه همچنین در ویرایش زبانی کاتالوگ به تلاش زیادی نیاز داشت. در واقع، متون علاوه بر زبان ایتالیایی و انگلیسی، به دو گویش کردی نیز هستند.

– Imago Mundi دارای مجموعه های مختلف زیادی در مجموعه اصلی است و شما برای انتخاب هنرمندان به متخصصان محلی تکیه می کنید. آیا وقتی تصمیم می گیرید با یک جامعه هنری جدید ارتباط برقرار کنید، روند خاصی دارید؟
این یک فرایند طولانی و هیجان انگیز برای کار گروهی است که با رویارویی های بسیار خاص و به طور شفاهی بین سردسته های خلاق جامعه جهانی اتفاق می افتد. ما مجبور شدیم موانع متعددی را پشت سر بگذاریم. به ویژه در کشورهایی با جمعیت کوچ نشین مانند الجزایر و مراکش، که حدود 300000 نفر در بیابان و در تبعید زندگی می کنند. در مورد هنرمندان سوری نیز به دست آوردن آثار آنها در بیشتر مناطق کشور که تحت بمباران بودند بسیار دشوار بود و به لطف برخی از سوری های ساکن لندن و برخی دیگر در لیبی و لبنان صورت گرفت. ما توانستیم 35 فیلم کوتاه را از طریق اینترنت برای این مجموعه دریافت کنیم که واقعاً خاص بودند. همچنین ما مجموعه هنری سومالی را با کمک صلیب سرخ به دست آوردیم. نمونه های بسیار دیگری نیز از این دست وجود دارد.

–در مجموعه خود به هنرمندان نوظهور یا مشهور اهمیت یکسانی می دهید. چرا این رویکرد را اتخاذ می کنید؟
من همیشه مجموعه Imago Mundi را به عنوان یک پروژه هنری غیر انتفاعی و دموکراتیک در هنر معاصر در نظر می گرفتم که باید – همانطور که قبلاً اشاره کردم – شامل کشورهایی با وضعیت اقتصادی یا سیاسی نامطلوب تر از وضعیت ما باشد. مهمتر از همه ، این مجموعه می تواند و باید بسیاری از استعدادهای جدید را نشان دهد که بارها و بارها ، مانند هنرمندان جوان آفریقایی با فراهم کردن آثار خلاقانه، پرانرژی و مشتاق کننده ما را شگفت زده کرده اند.

-شما اغلب شخصاً با هنرمندانی که آثار آنها را جمع آوری می کنید ملاقات می کنید. ملاقات با هنرمندانی که این اثر را خلق کرده اند چقدر برای شما مهم است؟
توانایی ملاقات مستقیم با هنرمند یک امتیاز بزرگ است و من سعی می کنم هر زمان که بتوانم این کار را انجام دهم. هنرمندی که درباره خودش صحبت می کند نکات ظریفی را که نشاندهنده ابعاد جدیدی از آثار او است به من منتقل می کند. من با تعدادی از هنرمندان در افتتاحیه نمایشگاه ایماگو موندی که در کشورهای مختلف برگزار کرده ایم ملاقات کرده ام، اما مطمئناً نمی توانم بگویم که بسیاری از آنها را می شناسم.

-ارزشمندترین اثر هنری شما چیست؟
نمونه های زیادی از آثار ویژه وجود دارد. من تحت تأثیر شعر و روحیه خلاقانه ای قرار گرفتم که محرک آثار هنری هنرمندان جامعه Weya بوده است؛ یک روستای کوچک در کوههای زیمبابوه، جایی که گروهی از زنانی که مورد آزار و اذیت شوهران خود قرار گرفته بودند در جریان خلق آثار هنری پناهگاه ، استقلال و آزادی یافته اند. نمونه های دیگر شامل تکنیک های فوق العاده مجموعه ژاپن یا آثار موجود در فهرست بصریِ شعر مجموعهِ کمیاب و فوق العاده اروپایی است.

-شما بخش هایی از مجموعه خود را در مکان های مختلف سراسر جهان به نمایش گذاشته اید. یکی از برترین نمایشگاه ها برای شما چه بوده است؟
در میان سایر آنها، من به سه نمایشگاه “مسیرهای مدیترانه” اشاره می کنم که ادای احترام به زیبایی و در عین حال امید به برقراری ارتباط بین کشورهای ساکن در حوزه مدیترانه بود. این رویداد در پالرمو ایتالیا برگزار شد و نماینده تمام مجموعه کشورهای حاشیه مدیترانه؛ از یونان تا فرانسه، کشورهای سواحل شمال آفریقا مانند تونس، الجزایر، لیبی تا کشورهای دریای آدریاتیک، سوریه و لبنان و البته ایتالیا بود. گفتگویی بین 21 مجموعه و بیش از 3500 اثر هنری، که در آن خلاقیت مردم آن بیانگر فرهنگ ها، سنت ها و زیبایی دریایی است که با هم متحد هستند اما متأسفانه مترادف وجود موانع و ناامیدی نیز شده است.

–شما همچنین فضایی مانند  Gallerie delle Prigioni در شهر زادگاه خود ترویزو ایتالیا دارید، و در نمایش های خود در آنجا ، مانند نمایش اخیر”وقتی کره زمین خانه است” می بینید که چگونه هنر بین مفاهیم “خانه” و “جهان ” واسطه می شود. امروزه اهمیت  “glocal” کلکسیونر شدن چیست؟
از ابتدای ماجراجویی کارآفرینانه من، سوال می شود که چرا با بیرون آمدن از تیزو و انتخاب یک شهر بین المللی تر مانند میلان ، آن را بعنوان پایگاه اصلی در نظر نگرفته ام. پاسخ من این است که میل من به سفر دور دنیا، نشاندهنده وجود محدودیت در یک شهر کوچک استانی نبود. حتی آنها مزایای زیادی نسبت به یک کلان شهر بزرگ دارند. من فکر می کنم درک اساسی، حمایت و غنی سازی جنبه های فرهنگی شهر محل زندگی یک امر اساسی است. گشودگی سازنده به سوی جهان تنها از طریق آگاهی خود ما برمی خیزد.

-آیا پاندمی کرونا راه شما را برای ترسیم جهان هنر به هر طریقی تغییر داد؟
ما نیز مانند همه مجبور شدیم در برنامه خود تجدید نظر کنیم. شیوع بیماری همه گیر کرونا مانع از پیشرفت برخی نمایشگاه ها در Gallerie delle Prigioni و خارج از کشور شد. برای مثال، کنسل  شدن برنامه ریزی ما برای نمایشگاهی که در توکیو و به مناسبت المپیک باید در سال 2020 برگزار می شد. در عوض، ما از این زمان برای تمرکز بر ابداعات و سرمایه گذاری های خود در دنیای مجازی استفاده کرده ایم تا به وسیله برقراری ارتباط توسط بسترهای رسانه های اجتماعی و شبکه ها به جامعه هنری هدفمان نزدیک شویم. همچنین به زودی طرح جدیدی را ارائه می دهیم که امیدواریم به طور فزاینده ای برانگیزاننده و گشوده باشد.

-انگیزه شما از باز کردن یک فضای هنری و در دسترس قرار دادن آن برای عموم چیست؟
برای من همیشه مهم بوده است که فضاهای فرهنگی به روی جامعه محلی و مناطق اطراف باز باشد. برای نمونه بنیاد بنتون در 1987 تأسیس شد. با توسعه پروژه Imago Mundi ، یافتن فضایی اختصاصی برای آن یک پیشرفت طبیعی بود. در آوریل 2018 ما Gallerie delle Prigioni را افتتاح کردیم و سال بعد Fondazione Imago Mundi تأسیس شد. این مراحل انگیزه جدیدی به کل پروژه بخشیده است. همچنین Gallerie delle Prigioniبه این دلیل نامیده می شود که در محل یک زندان تاریخی از دوران هابسبورگ قرار دارد و توسط معمار Tobia Scarpa به طور ماهرانه مرمت شده است. این مکان یک فضای نمایشگاهی اختصاص داده شده به فرهنگ معاصر و بستری برای تجربه است که از زمان شروع مجموعه Mundi میزبان نمایشگاه ها، سمینارها و کارگاه های آموزشی بوده و به روی همه رشته های خلاقانه هنری باز است.

-توصیه شما به مجموعه داران جوان و تازه کار چیست؟
فکر می کنم «کنجکاو بودن» را توصیه کنم. من معتقدم که کنجکاوی همراه با اشتیاق، شیمی مناسبی را برای شکل گیری یک فرآیند تفکر انتقادی در آزادی مطلق ایجاد می کند. به نظر می رسد سخت است که بدانیم چگونه باید در زمینه هنر معاصر رفتار کرد، اما من همیشه این واقعیت را در نظر دارم که جنبش های هنری بزرگ قرن گذشته یا به طور کلی گذشته، در زمان خود هم «معاصر» بودند. باز هم ، من فکر می کنم غریزه، کنجکاوی و بررسی خوب می تواند کمک بزرگی در این زمینه باشد.