یک موزه مد پاپ آپ، میراث سبک نیویورک را در طول هفته مد بررسی خواهد کرد

چگونه به درستی داستان یک شهر – هر شهری – به ویژه نیویورک را که گستردگی 320 مایل مربعی از تاریخ های چند لایه و نگرشی منحصر به فرد دارد؛ روایت می­کنید؟ حالا آن داستان را به قصیده­ ای برای لباس تبدیل کنید!

«درباره استایل»، یک موزه مد پاپ‌آپ است که در 9 سپتامبر امسال افتتاح می‌شود، کاوشی در میراث نجومی نیویورک، از طریق آرشیو عکس‌های وسیع Fairchild Media Group، که مجموعه‌ای شامل لباس‌های روزانه زنان قدرتمند در حوزه فشن است را به نمایش میگذارد. (WWD متعلق به Penske Media Corporation، همان شرکت مادر ARTnews است.) این موزه که در استودیو AG درمنهتن واقع شده است، تصاویر انحصاری از مدهای گذشته­ گرا، تجربیات همه ­گیر و عکاسی فشن را در کنار هفته مد نیویورک ارائه می­دهد.

Fairchild که توسط جان فرچایلد در سال 1910 تأسیس شد، صاحب یکی از مهم‌ترین آرشیوهای عکاسی مد در رسانه‌ است. این آرشیو شامل شخصیت‌های برجسته نیویورکی در کنار تصاویری از مردم عادی است که دراما و کشمکش‌های روزانه‌شان در خارج از کانون توجه عموم رخ می‌دهد.

برای مثال تصاویری از جکی کندی که از ناهارخوری همیشگی ­اش، La Grenouille خارج می­شود. یا شخصیت­ های برجسته معروف در سطح مرکز شهر مانند اندی وارهول و پتی اسمیت در صفحات آن ظاهر شدند. لباس­ها همانند دوره‌هایی در تاریخ آمریکا در برابر لنز عکاس آشکار می‌شوند. دامن‌های سفت، مترادف با دوران بمباران هسته‌ای. درازای تاریخ مهره­ دار و حاشیه ­دوزی هیپی­ ها؛ و لباس ابرقهرمانی داپر در دوران نمایش فیلم پلنگ سیاه. مایکلا آنجلا دیویس، نویسنده و فعال حوزه تصویر، زمانی به WWD گفت: « نحوه لباس پوشیدن یک زبان است و تاریخ را منعکس می‌کند، درست مانند هر نوع رسانه بصری دیگر».

“درباره استایل”،  در یک زمان پربار برای نمایشگاه­ های مد برگزار می­شود. احتمالاً به دلیل محبوبیت دائمی موزه هنر متروپولیتن، مقوله لباس وارد این مؤسسه هنری شده است. اما این اتفاق همیشه یک فرآیند یکپارچه نیست و دلیل آن می­تواند وزن تاریخی لباس­ها باشد که مورد توجه قرار می‌گیرد. هم‌اکنون، بررسی آثار هنرمند و طراح فقید ویرجیل آبلو در موزه بروکلین در حال انجام است. تمرکز آخرین سفر بزرگ مؤسسه لباس متروپولیتن، مد آمریکایی را نیز هدف قرار داده است، هر چند که این موضوع قادر به رقابت با تأکید بیشتری که همیشه بر روابط آن با لباس­های برجسته و سطح بالای اروپایی می­شود؛ نیست.

تمرکز ویژه موزه فیرچایلد نیویورک، یک انحراف خوب است که باید بینشی در مورد چگونگی تلاقی امر شخصی و سیاسی در لباس به ما ارائه دهد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این نمایش، ARTnews از طریق تلفن، با متصدی آن، مورخ فرهنگ بصری، آرشیودار و مدرس طراحی، تونیا بلاتزیو-لیکوریش، گفتگو کرد. نسخه فشرده این گفتگو در زیر آمده است.

-ممکن است کمی در مورد نقش خود به عنوان یک مسئول آرشیو صحبت کنید؟

کار من در اینجا حول محتوای آرشیوی همه برندهای Fairchild می­چرخد. من به عنوان یک مورخ فرهنگ بصری به PMC آمدم. بنابراین، من از پیشینه خود در تاریخ مد استفاده می­کنم تا عنصر داستان سرایی را به پشتوانه زاویه دیدم به آرشیو فیرچایلد بیاورم، که فقط حجمی باورنکردنی از اطلاعات است. واقعاً، این لحظه شایسته‌ای برای فیرچایلد است، کسی آن­جا بوده است تا دقیقاً آنچه را که مد در طول دهه‌ها روایت کرده را به تصویر بکشد. امسال این موزه صد و دوازدهمین سالگرد تاسیس خود را جشن می­گیرد. این، تاریخ مد را به تصویر می­کشد که شامل طراحان، رژه­ مدل­ها بر باند فشن­ شوها، افراد مشهور، موسیقی و هنر می­شود و نشان می­دهد، هیچ بخشی از فرهنگ ما دست­ نخورده باقی نمانده است. این نمایش به طور خاص بر داستان مد، در شهر نیویورک تمرکز خواهد کرد.

-و چگونه به گفتن داستانی در مورد نیویورک رضایت دادید؟

من بر روی افراد، مکان‌ها و چیزهایی تمرکز کردم که آن­ها را به یک شهر مد جهانی تبدیل کرده‌ بود، اما همزمان آن­ را از دیگر مد-شهرها متمایز می­کرد. همه این­ها درباره ایجاد یک مفهوم است: آنچه که در آن لحظه از تاریخ اتفاق می­افتاد، مبدل در لباسی که نیویورکی ­ها می ­پوشیدند. منظورم این است که فقط کافیست به لباس­ هایی از جنس جین فکر کنید. تأثیر آن عکس جیمز دین با شلوار جین و یک تی شرت سفید را در نظر بگیرید. شما بلافاصله به آن لحظه در زمان منتقل خواهید شد.

و نیویورک – در حقیقت همان آمریکا – متفاوت از پایتخت­های اروپایی تکامل یافت. مد آن دموکراتیک­تر بود. جین و دیگر مدها نشان­ دهنده تمایل آمریکا برای ایجاد زیبندگی فرهنگی خود است. به زلزله پوششی-فرهنگی جوانان دهه 60 فکر کنید، یونیفرم ­های پلنگ سیاه دهه 70. هر نسلی سعی می­کرد چیزی بگوید.

-به نظر شما WWD چگونه خود را از دیگر نشریات مد مشابه متمایز می کند؟

این نمایشگاه بر این تمرکز دارد که چگونه WWD به طور پیوسته مد را به عنوان جوهره فرهنگ تسخیر کرده است و به بیننده امکان دسترسی به ارتباط صمیمی آن نه تنها با صنعت مد، بلکه با تمام فضاهای به هم پیوسته­ای می­دهد که از آن­ها الهام می­گیرد یا بالعکس، منبع الهام آن­هاست. جان فرچایلد مد را به عنوان یک مکالمه می‌دید. پیشرفت‌های WWD می‌توانست مسیر روندهای بعدی دنیای مد را، طبق گفته­های zeitgeist پیش‌بینی کند. WWD از همان ابتدا، مد را در مکالمه با لحظه‌های زندگی روزمره، در مقاله‌های عکاسی سبک خیابانی خود با عنوان «آن­ها می‌پوشند» به تصویر می‌کشد. همچنین «خانم‌های معرف محصول» علامت تجاری دیگری بود که در مجلات روزانه وجود داشت و به جریان‌های مد روز صحنه اجتماعی و افراد اجتماعی آن روز اختصاص داشت. به نوعی، این­ها همه شکل اولیه­ای از رسانه­ های اجتماعی بودند.

به عنوان یک مورخ تجسمی، نظر شما درباره بحث «مد، هنر است» چیست؟

درک مد به عنوان یک شکل هنری تغییر کرده است. مد یک حافظه فرهنگی است که ما در آن زندگی می­کنیم. منطقی است که آن را به یک فضای بسیار حساس باز کند. “مد، هنر است” دارای سطوح و فرآیندهایی است. منبع الهام دارد، داستانی را روایت می­کند. شخصی که پیکره آن را می‌تراشد می‌تواند به آرامی یا خیلی خیلی بلند صحبت کند. و بازگشت به ایده دموکراتیک بودن مد آمریکایی در بیان خود؛ مانند هنر است. ممکن است دور از دسترس یا غیرقابل دسترس به نظر برسد. اما هرگز این­طور نیست.