تاریخچه دوربین عکاسی، ابزار ثبت تصویر، از گذشته تا امروز

دوربین عکاسی ابزاری برای ثبت تصویر می باشد.این ابزار سیر تکاملی را تا به امروز طی کرده است. اگر چه امروزه شاهد تعدد و تنوع دوربین های عکاسی می باشیم؛ آن چه حائز اهمیت می باشد؛ پایه و اساس دوربین های امروز می باشد که همان اتاقک تاریک است؛ که در دوربین های اولیه نیز استفاده شده بود.

تفاوت اصلی دوربین های قدیمی و جدید محل ثبت تصویر می باشد؛ که در دوربین‌های قدیمی به صورت آنالوگ تصاویر بر روی فیلم ثبت می شدند؛و در  دوربین‌های  دیجیتال امروزی تصاویر بر روی حسگر ثبت می شودو بر روی کارت حافظه ذخیره می‌ شوند. همچنین برخی دوربین‌ها دارای حافظه داخلی بوده که شما را از اسفاده کارت حافظه جداگانه بی‌نیاز می‌کنند.

سیر تکامل دوربین عکاسی

قرن شانزدهم

تمام تکنولوژی دوربین بر اساس قانون اپتیک می باشد؛ که برای  اولین بار توسط ارسطو کشف شد. در اواسط دهه 1500 یک وسیله طراحی برای هنرمندان،  به نام  کمرا آبسکورا (اتاقک تاریک) رایج بود.  اتاقک تاریک شامل،  یک  جعبه با یک سوراخ سوزنی (بعدها  به لنز مجهز شد) در یک طرف و یک صفحه نمایش شفاف در طرف دیگر بود. این صفحه برای  طراحی تصویر معکوس شده از طریق سوراخ سوزنی توسط هنرمندان مورد استفاده قرار گرفت. لئوناردو داوینچی از جمله هنرمندان دوره رنسانس که از کمرا آبسکورا (اتاقک تاریک) استفاده کرده است.

دوربین پین هول

ابن هیثم، یک مرجع بزرگ اپتیک در قرون وسطی که در حدود سال 1000 بعد از میلاد زندگی می کرد، اولین دوربین سوراخ سوزنی را که  کمرا آبسکورا نیز نامیده می شود اختراع کرد و توانست توضیح دهد که چرا تصاویر وارونه هستند.

قرن هفدهم

در حدود سال 1600، دلا پورتا دوربین سوراخ سوزنی را دوباره اختراع کرد. ظاهراً او اولین اروپایی بود که هر گونه اطلاعاتی را در مورد دوربین سوراخ سوزن منتشر کرد و گاهی اوقات به اشتباه اختراع آن، به او نسبت داده می شود. یوهانس کپلر اولین کسی بود که در سال 1604 عبارت  کمرا آبسکورا را ابداع کرد. کپلر همچنین استفاده از یک لنز را برای بهبود تصویر شده توسط کمرا آبسکورا را پیشنهاد کرد.

در سال 1664-1666 اسحاق نیوتن  نور سفیدرا که از رنگ های مختلفی تشکیل شده است را کشف می کند.

قرن هجدهم

یوهان هانریش شولتز در سال 1727، نیترات نقره را که با قرار گرفتن در معرض نور تیره می شود را کشف کرد.

قرن نوزدهم

توماس وج وود و سر همفری دیوی از انگلستان، تصاویری شبیه به شبح‌هایی از اجسام ایجاد کردند که  روی سطوح حساس و در معرض نور قرار می‌گرفتند.

اولین عکس تاریخ عکاسی

ژوزف نیسفور نیئپس افسر بازنشسته ارتش فرانسه بود.  او با استفاده از اتاقک تاریک، اولین عکس تاریخ عکاسی رادر سال 1819 ثبت نمود. این تصویر منظره مقابل اتاق او بود که به مدت هشت ساعت در معرض نور قرار گرفت تا ثبت بشود. از این رو این روش را هلیوگرافی یا نقاشی با نور می نامند.

در یک روز تابستانی در سال 1827، ژوزف نیسیفور نیئپس اولین تصویر عکاسی را با  اتاریک تاریک  ثبت کرد. همان طور که پیشتر نیز اشاره شد؛ قبل از او، مردم فقط برای مشاهده یا طراحی از  اتاریک تاریک استفاده می کردند، نه برای عکس گرفتن. هلیوگراف های ژوزف نیسیفور نیپس یا چاپ های خورشیدی نمونه اولیه عکس مدرن بودند،  که با اجازه دادن به نور برای ترسیم تصویر ایجاد می شد. نیئپس یک حکاکی را روی یک صفحه فلزی پوشیده از قیر قرار داد و سپس آن را در معرض نور قرار داد. نواحی سایه دار حکاکی نور را مسدود می کرد، اما نواحی سفیدتر به نور اجازه می داد تا با مواد شیمیایی روی صفحه واکنش نشان دهد. هنگامی که نیئپس صفحه فلزی را در یک حلال قرار داد، به تدریج تصویری ظاهر شد که تا آن زمان نامرئی بود. با این حال، عکس نیپس به هشت ساعت نوردهی برای ایجاد نیاز داشت و پس از ظاهر شدن به زودی محو شود.

لویی داگر در حال آزمایش بود تا راهی برای گرفتن یک تصویر بیابد، اما ده ها سال دیگر طول کشید تا داگر در سال 1829  بتواند زمان نوردهی را به کمتر از 30 دقیقه کاهش دهد و از ناپدید شدن تصویر پس از آن جلوگیری کند.

لویی داگر مخترع اولین فرآیند عملی عکاسی بود که روش داگرئوتیپ نامیده شد

عکاسی از دو واژه (نور) و (نقاشی) گرفته شده است. این کلمه برای اولین بار توسط دانشمند سر جان اف.دبلیو هرشل در سال 1839 استفاده شد. این روشی است برای ثبت تصاویر با اثر نور یا تشعشعات مرتبط با آن در یک ماده حساس. پس از چندین سال آزمایش و مرگ نیئپس، داگر روش راحت‌تر و مؤثرتری برای عکاسی ایجاد کرد و آن را به نام خود – داگرئوتیپ نامید. فرآیند داگر، تصاویر را بر روی یک ورق مسی با روکش نقره “تثبیت” کرد. او نقره را جلا داد و با ید پوشاند و سطحی ایجاد کرد که به نور حساس بود. سپس صفحه حساس را داخل دوربین و سپس  چند دقیقه آن را در معرض  نورقرار داد. پس از اینکه تصویر توسط نور نقاشی شد، داگر صفحه حساس را در محلولی از کلرید نقره قرارداد. این فرآیند تصویری ماندگار ایجاد کرد که در صورت قرار گرفتن در معرض نور تغییری نمی کرد. در سال 1839، دوربین داگرئوتیپ توسط آکادمی علوم فرانسه معرفی شد.

اولین دوربین های مورد استفاده در فرآیند داگرئوتیپ توسط بینایی سنج ها و سازندگان ابزار و یا حتی گاهی اوقات توسط خود عکاسان ساخته می شدند. محبوب ترین دوربین ها از طراحی جعبه کشویی بهره می بردند. لنز در جعبه جلو قرار داده شد. جعبه دوم، کمی کوچکتر، پشت جعبه بزرگترقرار می گرفت. فوکوس با کشیدن جعبه عقب به جلو یا عقب کنترل می شد. یک تصویر معکوس جانبی به دست می آید هنگامی که صفحه حساس در دوربین قرار می گیرد، درپوش لنز برای شروع نوردهی برداشته می شود.داگرئوتیپ به سرعت محبوبیت پیدا کرد و بیش از هفتاد استودیو داگرئوتیپ تنها در شهر نیویورک بودند. اولین حق ثبت اختراع آمریکایی در عکاسی به الکساندر ولکات برای دوربین او صادر شد.

ویلیام هانری تالبوت، روش کالوتیپ را ثبت کرد. او مخترع اولین نگاتیو که چندین چاپ مثبت از آن امکان پذیر بود؛ می‌باشد.تالبوت کاغذ را با محلول نمک نقره به نور حساس کرد. سپس کاغذ را در معرض نور قرار داد. پس‌زمینه سیاه شد و سوژه در درجه‌بندی خاکستری ایجاد شد. این یک تصویر منفی بود. و از روی نگاتیو روی کاغذ، تالبوت  چاپ های متعددی ایجاد کرد و نور و سایه ها را معکوس کرد تا تصویری دقیق ایجاد کند. در سال 1841، او این فرآیند را کامل کرد و آن را  کالوتیپ نامید.

فردریک اسکات آرچر فرآیند کلودیون را اختراع کرد. تصاویر در این روش،  فقط به دو یا سه ثانیه نوردهی نیاز داشتند.