برگزاری کارگاه نقاشی در موسسه فرهنگی هنری ایده به مناسبت روز جهانی هنر

در کارگاه آزاد نقاشی که به مناسبت روز جهانی هنر در گالری ایده برپا شد، هنرمندان معاصری همچون ابراهیم اکبری گرز، فائزه افجه نیا، اعظم اکبر حلوایی، مهدی جلالی، کیوان عسگری، زهرا عیشی، اهورا محمدی، جهانبخش مطبوع و پیام یاسینی به خلق آثاری با موضوع “زن” پرداختند و هر کدام از بعد متفاوتی، مسائل و چالش های پیرامون زنان را در اثر خود نشان دادند. همچنین به بهانه روز جهانی هنر، نظر آنان را در مورد تعریف هنر و مدیوم نقاشی جویا شدیم.

در اثر استاد ابراهیم اکبری گرز، زنی ترسیم شده که دستان او از پشت بسته است و در فضایی تاریک، شبحی هیولاوار روبروی او وجود دارد؛ فضای کار نشان دهنده مشکلات و فشارهایی است که همواره به روح و جسم زنان در جامعه وارد می شود. همچنین در پاسخ به پرسش ما در مورد مفهوم هنر؛ ایشان آن را نوعی برون ریزی، جاری بودن در لحظه حال و مجالی برای خودشناسی می دانند.

مهدی جلالی نیز در اثر خود مفهوم قربانی شدن زنان را با المان هایی مانند سر زنانه بدون پیکر، فریاد محو و رنگ های سرد نشان داده و محدودیت و تنگناها را در مورد زنان بیشتر مربوط به فرهنگ جامعه می داند تا امری جبری. تنگناهایی که آرزو و رویاها را دفن می کند و انرژی آنان را می گیرد. به عقیده جلالی هنر وسیله ای برای ارتباط است.

اعظم اکبر حلوایی نیز به عنوان هنرمندی که دغدغه موضوع زنان را دارد با رنگ های تند، خطوط ضخیم و فضای اکسپرسیو اثر خود را خلق کرد. در کار او فیگور زنانه ای را شاهد هستیم که با قرار گرفتن در مرکز تابلو در هجوم رنگ ها و خطوط- نشان دهدنده تب و تاب درونی و بیرونی- واقع شده است. او هنر را امری لذت بخش می داند.

فائزه افجه نیا نیز آثار جدید خود را پیرامون مفهوم خشونت علیه زنان خلق می کند و در این کارگاه نیز اثری با موضوع تعرض به زن ترسیم کرد که در آن، فضای سیاه و سفید و پس زمینه محو یک پیکر، در تقابل با دستان زنانه ای قرار گرفت که در پایین تابلو خودنمایی می کرد. افجه نیا هنر را بیان احساس درونی هنرمند می داند.

کارگاه نقاشی

اهورا محمدی نیز با استفاده از دو پیکره اسطوره ای و کلاسیک؛ داوود -که نمادی از عنصر مردانه است- و ونوس بوتیچلی- به عنوان عنصر زنانه- دست به آفرینش اثر خود بر روی متریال متفاوت “مقوای کارتن ” زد تا از این طریق محدودیت، اسارت و تضاد های انسان معاصر را نشا ن دهد. او هنررا بیان دغدغه و خیال های نقاش می داند تا بدین وسیله دنیا را به مکانی قابل تحمل تر و پر امیدتر تبدیل کند.

اثر جهانبخش مطبوع دربردارنده پیکره های سیاه و سفید زنانه ای بود که توسط محیط بیرون احاطه شده بودند؛ به نوعی نشان دهنده حس زندگی بود که از آنها رخت بربسته و رنگ ها حالا تنها در بیرون از آنها وجود داشت. در نظر او هنر وسیله ارتباط با جهان پیرامون است.

پیام یاسینی نیز المان آشنای خود،”ماهی” را، به عنوان نمادی از “زندگی”، بر روی دهان یک چهره زنانه کشیده و  با استفاده از یک ضربدر قرمز، گویی دهان و زندگی را همزمان با هم مسدود کرده بود. به زعم او  نابرابری بین زنان و مردان همواره امری تاریخی و جهانشمول بوده و برای بازپس گرفتن حقوق زنان به عوامل بسیاری مانند بسترهای اجتماعی فرهنگی و… نیاز است. او هنر را امری انرژی بخش می داند که باعث رهایی از افکار می شود. همچنین بستری که برای بیان مسائل فرهنگی اجتماعی پیرامون خود می تواند از آن استفاده کند.

اثر کیوان عسگری نیز ارتباط عنصر زنانه را با زندگی، در فضای صمیمی المان هایی مانند اسب، فیگور زن و گلدان قرمز رنگ نشان داد؛ اثری که به فضای خط نقاشی نیز پهلو می زند.

در اثر زهرا عیشی نیز عنصر گیاه در بیانی شخصی و ملموس با مفهوم زنانگی پیوند خورده بود.