با جوان‌ترین کیوریتور سال ۲۰۲۰ آشنا شوید

همه ما سال ۲۰۲۰ را با تغییرات عظیم سیاسی اجتماعی‌اش که در نتیجهٔ ویروس و همه‌گیری اتفاق افتاد، به یاد خواهیم آورد؛ تغییراتی که  البته همچنان با آن‌ها در سراسر دست به گریبان هستیم.

بسیاری از فضاهای نمایشگاهی فعالیت خود را با توجه به دوره قرنطینه و مطابقت با معیارها و پروتکل‌های بهداشتی، متوقف کردند و به فضاهای مجازی روی آوردند. بااین‌حال و برخلاف شرایط سخت کاری، سقوط‌های اقتصادی و عوامل متعدد بی‌شمار دیگر مرتبط با واسطه‌گری و دریافت هنر ، برخی از شخصیت‌های هنری توانستند به بقا و حتی ایجاد تغییرات بنیادی در این فضا دست بزنند.

یکی از این افراد، یک جوان ۲۵ سال اهل نیویورک با نام دستینی راس-ساتون (destinee ross-sutton) است؛ مدیر هنری، مشاور هنری، کیوریتور و الههٔ الهام‌بخشی که فعالیت‌های چشم‌گیر او با موضوع بازنمایی هنرمندان سیاه‌پوست توانست سال ۲۰۲۰ را از آن خود کند. او با متقاعد کردن مجموعه‌داران در ایالات متحده، اروپا و آسیا زمینه را برای تغییر بازی فراهم کرد و توانست با بالا گرفتن تنش‌های نژادی در آمریکا و جنبش «زندگی سیاهان مهم است» آگاهی و حمایت از هنرمندان آفریقایی‌تبار و تبعیدی را افزایش دهد.

ما هم برای پشتیبانی و حمایت از چنین گرایش‌هایی در جهان هنر و افرادی مانند راس-ساتون که معمولاً بر فعالیت‌هایشان سرپوش گذاشته می‌شود، تصمیم گرفتیم درباره او به‌عنوان شخصیت سال ۲۰۲۰ صحبت کنیم.

هنرمندان سیاه‌پوست اهمیت دارند

دستینی راس-ساتون در کالج ارتباطات کینگزبورو در بروکلین روزنامه‌نگاری خواند و در جایی از مسیر حرفه‌ای‌اش، پس از آن‌که در یک کلاس عکاسی دربارهٔ قدرت هنر آموخت، روی هنرهای دیداری تمرکز کرد. پیش از آن‌که راس-ساتون کاملاً در حوزه کیوریتینگ مستغرق شود، در موزه هنر معاصر آفریقایی در نیویورک به‌عنوان داوطلب مشغول به کار بود و بسیار خوش اقبال بود که توانست ایده‌هایش را برای تشکیل نمایشگاه‌هایی دربارهٔ سیاهپوستان ارائه دهد و در همان زمان درباره جایگاه هنرمندان سیاه‌پوست در جهان هنر بیاموزد.

سال ۲۰۱۸ بود که راس-ساتون توانست با کیوریت یک نمایش پاپ-آپ در نمایشگاه فریز نیویورک و با تمرکز بر بازنمایی زنان رنگین پوست به عرصه جهانی هنر معاصر پا بگذارد. پس از آن بود که او یک سالی را صرف کشف و نمایش هنر در پست‌های اینستاگرامی‌اش کرد.

بهار سال ۲۰۲۰، او نمایشگاهی را با عنوان «صداهای سیاه/ خرده جهان‌های سیاه»(Black voices/Black Microcosms) در گالری CFHILL استکهلم ترتیب داد که بلافاصله به لحاظ جهانی مورد توجه قرار گرفت.

این نمایشگاه به نمایش آثار ۳۰ هنرمند معاصر سیاه‌پوست که شامل افرادی مانند آموکو بوافو، راشاد نیوسام، دیوید شروب و اتیس کویم کای می‌شد، پرداخت. مایکل المنبک، مدیر کیوریتینگ گالری CFHill از طریق صفحهٔ اینستاگرام راس-ساتون با او تماس گرفته بود و علی رغم محدودیت‌های سفر و سایر پیچیدگی‌هایی که در اثر همه‌گیری به وجود آمده بود، این کیورتیور جوان نمایش را کاملاً موفقیت آمیز برگزار کرد.

آموزش کیوریتوری و گالری داری - پروژه محور

چند ماه بعد، و پس از این‌که او تا حدی شهرتی کسب کرده بود، تماسی از سوی حراجی معروف کریستیز دریافت کرد و سپس تحت مقررات کریستیز یک نمایشگاه مجازی با عنوان «با صدای بلند بگو» را ترتیب داد که در آن ۴۰ اثر از ۲۲ هنرمند تازه‌کار و نیمه حرفه‌ای سیاه‌پوست به نمایش درآمده بود. و نکتهٔ جالب نمایشگاه این بود که این کیوریتور جوان تقاضا کرده بود که صد درصد منافع فروش آثار این هنرمندان به خودشان برسد، عملی که در جهان حراجی‌ها معمول نیست. او با ذکر نقل قولی از آودر لورد «مراقبت از خودم، خودخواهی نیست بلکه حفاظت از خود است.» معتقد بود که این آثار را برای تأکید بر موقعیت کنونی و ضرورت همبستگی به‌ویژه ازنظر نژادی گرد هم آورده است.

فروش کریستیز موفقیتی چشم‌گیر برای تلاش‌های بی‌شمار راس-ساتون و در جهت حمایت از هنرمندان سیاه از دست سوداگران با ایجاد موافقت‌نامه‌های فروش به دقت تنظیم شده بود. این موافقت‌نامه‌ها که با الهام از موافقت‌نامهٔ پروجانسکی (یک سند قانونی برای حمایت از حقوق هنرمندان بر کارهای هنری‌شان در سال ۱۹۷۱) تنظیم شده بود، مبنی بر این بود که پرداخت ۱۵ درصد از عواید حاصل از فروش مجدد کارها به هنرمندان برگردد و برای سه تا پنج سال فروش مجدد در حراجی‌ها ممکن نباشد؛ هنرمندان این حق را داشتند که در این مدت در صورت فروش خصوصی، آن را نپذیرند.

دستینی راس-ساتون به‌تازگی و آشکارا به نقد جریان‌ها و مجموعه‌دارانی پرداخته است که آثار هنرمندان نوظهور را می‌خرند و به سرعت منتظر فرصت می‌شوند تا قیمت آن‌ها افزایش پیدا کند تا بتوانند آن را دوباره با قیمت‌های هنگفت بفروشند.

راس-ساتون که الهام‌بخش هنرمندانی همچون آماکو بوآفو، کیندل وایلی و دریک آدامز بود، روند حرفه‌ای خود را با سرعت طی کرده است به‌گونه‌ای که برای کیوریت هنر و عکس‌برداری روی جلد مجله این‌استایل در سپتامبر ۲۰۲۰ فراخوانده شد و زندایا (هنرمند و بازیگر جوان سیاهپوست) را به نمایش گذاشت. انرژی توقف‌ناپذیر او با آماده کردن گالری مجازی‌اش وارد مرحلهٔ جدیدی شد به‌علاوه این‌که او سازمانی غیرانتفاعی با عنوان مجموعهٔ هنرمندان سیاه‌پوست را پایه‌گذاری کرده است. ماه دسامبر سال ۲۰۲۰ او نمایشگاه جدیدی در خیابان ۱۵۵ ووستر در سوهو (SoHO) را افتتاح کرد. این گالری که به‌درستی گالری راس-ساتون نامیده می‌شود و افتخار نمایش کارهای ۳۱ هنرمند سیاه‌پوست جوان (شامل هنرمندی که در حراجی بود یعنی آماکو بوآفو) با عنوان «صداهای سیاه: دوست ذهن من» را داشت.

موفقیت سریع و بزرگ او نتیجه داشتن برنامهٔ اجتماعی بر پایهٔ تأیید و رویکرد اتحادگرای او است. نبرد برای برابری در این لحظه‌های آشفتگی وسیع سیاسی باید ادامه داشته باشد و هنر بستر مهمی است که افراد جوان می‌توانند در آن تغییرات دلخواهشان را اعمال کنند. برای همین و با توجه به همه دلایل ذکر شده است که دستینی راس-ساتون نمونه‌ای روشن از قاطعیت و مثبت‌گرایی در شرایطی است که بحران‌ها در آن در همه جا حضور دارند.

گردآوری: مدرسه هنری ایده

منبع: widewalls