دیدگاه های برخی از هنرمندان و اساتید درباره مدرسه هنری ایده

درباره ی ضرورت وجودی آموزشگاه ایده

شاید با قاطعیت بتوان گفت: یکی از ارکان تعیین کننده¬ی رواج هنر در جوامع فعلی آموزش است؛ به گونه¬ای که امروزه کمتر هنرمندی را می شناسیم که ازمحیط های آموزشی نیامده باشد ویا به اصطلاح آموزش ندیده باشد. دیگر مسئله بودن یا نبودن آموزش و آکادمی نیست بلکه پرسش اصلی کیفیت آموزش است. به همان میزان که آموزش درست مفید می¬افتد ، هدایت ناسنجیده و غلط به زیان عرصه¬ی هنر و هنرمندانش تمام می شود. متن پیش رو به مناسبت پنج سالگی آموزشگاه هنرهای تجسمی ایده و به پیشنهاد این مرکز محترم تهیه شده است. در مختصری که می آید کوشش خواهد شد به جای برشمردن جزییات دستاوردهای نیم دهه¬ی این آموزشگاه ، به اختصار نکاتی در میمنت حضور چنین مراکز آموزشی در حوزه ی هنرهای تجسمی کشورمان آورده شود؛ بخصوص که آموزشگاه ایده به گونه¬ای مداوم و مستمر باحفظ کیفیتی نسبی در سال های اخیر به کار خود ادامه داده ودر محیطی پر از مشکلات، دوام آورده است. راقم این سطور معتقد است اگرچه هنوز فاصله ی ما با استانداردهای آموزش در کشور های مترقی دنیا بسیار است، اما دستیابی به سطوح مطلوب آموزش به رشد مدارس و ایجاد رقابت بین آنها وابسته است.

با این توضیح مدرسه ی ایده را با همین کارنامه فعلی باید گرامی داشت؛ خاصه آن که تعداد آموزشگاه¬های مشابه و تا حدودی هم سطح ایده که به گونه ای تخصصی به هنرهای تجسمی بپردازند، در کشور ما به تعداد انگشت های یک دست نمی¬رسد. نظام های آموزش هنر های تجسمی در ایران به دو دسته ی اصلی تقسیم می شوند:

الف) آموزش های دولتی و رسمی که علاوه بر هنر آموزی، منتج به کسب مدرک قابل ارائه به نظام¬های استخدام دولتی هستند.

ب) آموزش های غیر دولتی که عمدتا به هدف کسب مطلب مورد استقبال مخاطب قرار می گیرند تا کسب مدرک . آموزشگاه ایده را می توان در گروه ب جای داد. برخی از کلید واژه های اصلی که شرح آمده بر آنها باعث می شود خرسند باشیم از این که آموزشگاه های گروه ب روز به روز رشد کنند و دلسوزانه بخواهیم نواقص موجود در درون و برون آنها مرتفع شود، از این قرارند: ایجاد رقابت بیشتر در فضای آکادمیک کشور – رفع کاستی¬های آموزش دولتی به شرح آمده در دسته¬ی الف – کارآفرینی و احتمال بهره گیری بیشتر از نیروهایی که به هر دلیلی امکان حضور در فضاهای آموزشی گروه الف را ندارند.

نقطه امید آموزش هنر در آموزشگاه‌های خصوصی قرار دارد سیستم آموزش هنر در ایران روزآمد نیست. به نظر می‌رسد که امروزه جنبه‌های کارگاهی هنر معاصر تقلیل پیدا کرده و جنبه نظری آن عمیق‌تر شده است. بنابراین فکر می‌کنم که مشکل آموزش ما بیشتر روزآمدی است و عدم همراهی با دیدگاه‌های نوین هنری تا تجهیز کارگاه‌ها و مدل آموزش کارگاهی. این رویکردی است که حدود هفتادسال پیش، زمانی که آموزش هنر به میزان زیادی در استودیوها و آتليه‌ها به وقوع می‌پیوست، خیلی مطرح بود و طبیعتا در آن زمان تجهیز کارگاه و متدهای آموزشی کارگاهی نقش اول را در برنامه شیوه‌های تدریس هنری ایفا می‌کرد. ولی امروزه با گسترش جنبه مفهومی هنر و تکثر روش‌های بیان هنری، جنبه کارگاهی آموزش کمتر و درعوض جنبه اندیشمندانه و نظری آن وسیع‌تر شده است. از این رو، امروز مشکل آموزش را باید در ضعف‌ها و نارسایی‌های تئوریک و در عین حال عدم روزآمد بودن آن جستجو کرد. به عنوان شروع کار و برای پیدا کردن مشکلات می توان به نقد و بررسی سیستم آموزشی مرکزیت‌گرا پرداخت. من به هیچ وجه به روش آموزش مرکزیت‌گرا در مورد هنر امیدی ندارم.

اینکه یک عده‌ای بنشینند و برنامه یکسانی را برای همه دانشکده‌های هنری بنویسند و از همه دانشگاه‌ها بخواهند که همان برنامه را پیاده کنند، فکری بس عقب‌مانده و در عین حال فاقد ثمر است. ای کاش دانشکده‌های هنری در برنامه‌های آموزشی دست بازتری می داشتند و هر کدام نگاه و طبیعت خاصی را از هنر تعلیم می‌دادند، برخلاف روش رایج کشور ما که این کار با ارائه برنامه مرکزی یکسان توسط وزارت علوم، تحقیقات و فناوری صورت گرفته و به تمام دانشکده‌های سراسر کشور برای اجرا ابلاغ می‌شود. اگر امروز تفاوتی بین دانشگاه‌ها دیده می‌شود، عمدتاً در بین استادان مختلف است که هر کدام یک مطلب را با رویکرد و درک خاص خودشان ارائه می‌دهند. جالب اینکه حتی از استادان دانشگاه انتظار می‌رود که در انتقال دروس به طور مشابه عمل کنند، چون در همه دانشگاه‌ها یک سری واحدهای یکسان و مشخصی عرضه می‌شود. در تمام مدارس برجسته هنری دنیا یک سیستم نقد خودجوش وجود دارد. این سیستم متشکل از اساتید نخبه همان مدارس است که سعی می‌کنند برنامه‌های خود را نقد و اصلاح کنند و در این مسیر از روش‌های موثرتر آموزشی و همینطور از محتوای روزآمدتر هنری برخوردار شوند. در مدارس موفق هنری، وظیفه تحول و تکامل به یک نهاد مافوق و مرکزی محول نمی‌شود، تا همه اساتید بگویند تصمیم‌گیری در مورد این مسائل به ما مربوط نمی‌شود. در سیستم آموزش مرکزیت‌گرا، استادان با وجود آنکه با نارسایی‌های زیادی مواجه هستند، اما به دلیل عدم پیوند به بدنه مرکزی، هیچوقت به خودشان جسارت تحول در برنامه آموزشی را نمی‌دهند.

از سوی دیگر آن مغز مرکزی هم از برنامه‌های آموزشی چندان آگاه نیست، چون به عینه با مسائل مبتلا به آن دست و پنجه نرم نمی‌کند. بنابراین از ضعف‌هایی مثل نارسایی متد آموزشی یا فاصله گرفتن از برنامه‌های آموزشی دیگر مدارس دنیا و عقب ماندگی از تحولات کنونی عرصه هنر هم کمتر مطلع می‌شود و در نتیجه ضرورتی را به عنوان اصلاح احساس نمی‌کند. در عین حال در میان مدارس موفق دنیا نوعی رقابت وجود دارد، به این دلیل که آنها مجبورند برای حفظ عنوان اول در رتبه‌بندی جهانی همواره در مسیر تکامل و اصلاح باشند، سیستم آموزشی خود را مرتباً غنا بخشند و از روش‌های روزآمد استفاده کنند. چنین رقابتی در محیط آموزشی داخل کشور ما وجود ندارد؛ چون باز هم یک نهاد مرکزی همه ساله به آنها تعداد مشخصی دانشجو می‌دهد و آنها برای جذب دانشجو تلاشی نمی‌کنند. اگر قرار باشد نهادهای مختلف برای جذب دانشجو با هم رقابت کنند، طبعا به فکر تقویت کیفیت آموزشی خودشان می‌افتند. اما دانشگاه‌های هنری ما فکر می‌کنند که در صورت موفقیت و عدم موفقیت همه ساله یک نهاد مرکزی به نام سازمان سنجش، تعداد مشخصی دانشجو به آنها می‌دهد، بنابراین انگیزه‌ای برای اصلاح به منظور جذب دانشجو وجود ندارد. به عبارت دیگر سیستمی که بدون اصلاح هم جلو می‌رود، به طور اجتناب ناپذیری به تکرار عقب‌ماندگی خود ادامه می‌دهد.

اما در این میان فعالیت آموزشگاه‌های تخصصی و آزاد در کنار آموزش رسمی کشور از منظر کاستی های مذکور قابل بررسی هستند. من فکر می‌کنم در حال حاضر تنها نقطه امید، همین آموزشگاه‌های خصوصی هستند که هریک روش‌ها و برنامه‌های آموزشی خاص خودشان را دارند و در عین حال تنها به خاطر ارائه مدرک هنرجویان را جذب نمی‌کنند. عمیقاً معتقدم برای تغییر روند کنونی در کشور نیاز است که تعاملی در میان سیستم آموزش مدرک‌گرا و آموزشگاه‌های تخصصی ایجاد کرد. البته طبیعی است سیستم آموزش مرکزیت‌گرا، تمایلی ندارد که از آموزشگاه‌های خصوصی بازدید کند و از روش‌ها و محتوای آموزش هنر در آنجا آگاه شود و بعد دستاوردهای آن را به دانشگاه‌های هنری تسری دهد.

در این زمینه تنها برخی معلمان خاص ممکن است با آگاهی از برنامه‌های آموزشی آموزشگاه‌های خصوصی و تحت تاثیر موفقیت و ثمربخشی آنها در کلاس‌هایشان شرکت ‌کنند و بعد دریافت‌های جدید خود از این محیط را در آموزش رسمی دانشگاهی خود ارائه ‌دهند. البته این بدان معنا نخواهد بود که سیستم آموزش رسمی کشور از طریق آموزشگاه های خصوصی پندها و دستاوردهایی را کسب مي‌کند؛ زيرا تا اين نگاه مركزيت‌گرا به فكر تغيير نيفتد، همچنان رويه موجود با همه کاستی هایش تكرار مي‌شود.

اینکه چرا درانسان میل به انتقال وپرورش دادن وجود داردواین کشش که درافراد با درجات مختلف پیوسته درجریان است کدام بخش ازنیازهای روحی یا مادی را درما جبران می کند شاید به اندازه خود موضوع آموزشِ گسترده وعمیق باشد وبرای صاحب نظران ازجنبه های مختلف قابل بحث. قدرمسلم اینست که ازدیربازکسانی بوده اند که آنرا بعنوان حرفه خویش برگزیده وپیوسته بخشی ازفعالیت خود را برآن متمرکزکرده اند. ظاهرا درایران هم دربین عده ای ازصاحبان حرفه وفن(نه همه)این میل وجود داشته وگاه ازاین طریق امرارمعاش نیزمینمودند ودرکنارآنها کسانی هم بوده اند که تجربیات خود را اندوخته های شخصی خود میدانسته که باید به جد ازآن محافظت نمایند و ازدست بُرد دیگران درامان می داشتند والبته کسانی هم دربین این دوطیف قرارداشته ودارند.کم بودند گروهی که به این آگاهی رسیده باشند که تجربه چیزی مثل سرمایه های مادی نیست که با برداشتن حجمش کم گردد یا به پایان برسد. در ایران قدیمی ترین مرکزشناخته شده که مستقلا به آموزش هنر پرداخت مدرسه دارالفنون بود که توسط کسانی چون مزین الدوله و دیگران هنر نقاشی آموزش داده می شد و هنرمندانی همچون اسماعیل خان جلایر درآن آموزش دیده وموردانتخاب ناصرالدین شاه قرارگرفت ولی بعد ازآن تا افتتاح مدرسه صنایع مستظرفه مرکزی برای آموزش هنروجود نداشته تاسال 1329که هنرومعماری در دانشگاه تهران تاسیس گردید ولی هنوز از مراکزآموزشی خصوصی خبری نبوده تا آنکه دو برادر که از تبریز به تهران آمده بودند نخستین کلاس خصوصی را درخیابان منوچهری تهران دایر می کنند.

این دو اصغر و جعفر پتگر بودند و این شروع نهادهای خصوصی در امر آموزش هنرهای تجسمی بوده است. بتدریج که دانشکده های هنری رونق گرفتند و تعداد متقاضیان آن ها افزایش یافت انتخاب وگزینش بین مراجعین امری لازم می نمود وازاینجا بود که کلاسهای آمادگی برای کنکورکه اکثرا توسط فارغ الاتحصیلان همان دانشکده ها اداره می شد تاسیس گردیدند که تا به امروز ادامه دارند.کلاس های آزاد تا قبل از انقلاب به جزیکی دومورد بقیه آنان عمدتا ادامه دهنده همان شیوه های هنرستان کمال المک بودند که بیشتر بر پایه کپی ازنقاشان دیگرشکل می گرفت وکمترمیتوانستند نقاشانی حرفه ای پرورش دهند ولی کارمهمی که توانستند بکنند اشاعه نقاشی دربین خانواده ها و مردم متوسط و مرفه جامعه بود. پس ازانقلاب وتعطیل شدن دانشگاه ها به خاطرانقلاب فرهنگی ویا پاکسازی تعدادی ازاساتید رشته های تجسمی وکشیده شدنشان به سمت تعلیم درکلاسهای آزاد به همراه استقبال خانواده ها ازاین کلاسها به تدریج شکل ومحتوی بسیاری ازآنها که هرروز بر تعدادشان نیزافزوده می گشت تغییرنمود وبا اُفت کیفی دانشکده های هنری ورشد کمی آنها بسیاری ازاین مراکزآموزشی نقش مکمل وتکمیل کننده آکادمی های دولتی را تا به امروزبرعهده گرفته اند. ویژگی دیگر این نهادهای خصوصی آموزش تجسمی نسبت به قبل ازانقلاب تنوع آنها به لحاظ موضوعات آموزشی می باشد.درگذشته کلا کلاسهای آموزشی حول آموزش نقاشی می چرخید ولی اکنون شمامی توانید بسیاری ازرشته هائی راکه حتی دردانشکده های هنری تدریس نمی شود رادراین مراکزخصوصی نزد بهترین اساتید آن رشته ها بیاموزید.رقابت که ازملزومات ادامه هرحرکت متکی بربازار آزاد می باشد،خود از دیگرعواملی است که هرچه بیشتراین کلاس ها روز به روز درجهت فراهم کردن امکانات وفضای بهتر و جذب اساتید مجرب تر دعوت می نماید و ازهمین روست که میتوان آینده پرباری رابرای این مجموعه های آموزشی تصورکرد.

امروزه اینکه هنرآموزان این مراکزنمایشگاه های مستقل برپا کنند امری معمول گشته است واین چیزی است که درگذشته کمترممکن بود اتفاق بیفتد.آموزشگاه ایده که اینک پنجمین سالش را به پایان می برد ازجمله مراکزی است که می توان ویژگیهای یاد شده رادرآن سراغ نمود. به امید پویائی هرچه بیشتراین مرکزآموزشی. “علی فرامرزی” نقاش،مدرس و رییس سابق انجمن هنرمندان نقاش ایراناینکه چرا درانسان میل به انتقال وپرورش دادن وجود داردواین کشش که درافراد با درجات مختلف پیوسته درجریان است کدام بخش ازنیازهای روحی یا مادی را درما جبران می کند شاید به اندازه خود موضوع آموزشِ گسترده وعمیق باشد وبرای صاحب نظران ازجنبه های مختلف قابل بحث. قدرمسلم اینست که ازدیربازکسانی بوده اند که آنرا بعنوان حرفه خویش برگزیده وپیوسته بخشی ازفعالیت خود را برآن متمرکزکرده اند. ظاهرا درایران هم دربین عده ای ازصاحبان حرفه وفن(نه همه)این میل وجود داشته وگاه ازاین طریق امرارمعاش نیزمینمودند ودرکنارآنها کسانی هم بوده اند که تجربیات خود را اندوخته های شخصی خود میدانسته که باید به جد ازآن محافظت نمایند و ازدست بُرد دیگران درامان می داشتند والبته کسانی هم دربین این دوطیف قرارداشته ودارند.کم بودند گروهی که به این آگاهی رسیده باشند که تجربه چیزی مثل سرمایه های مادی نیست که با برداشتن حجمش کم گردد یا به پایان برسد. در ایران قدیمی ترین مرکزشناخته شده که مستقلا به آموزش هنر پرداخت مدرسه دارالفنون بود که توسط کسانی چون مزین الدوله و دیگران هنر نقاشی آموزش داده می شد و هنرمندانی همچون اسماعیل خان جلایر درآن آموزش دیده وموردانتخاب ناصرالدین شاه قرارگرفت ولی بعد ازآن تا افتتاح مدرسه صنایع مستظرفه مرکزی برای آموزش هنروجود نداشته تاسال 1329که هنرومعماری در دانشگاه تهران تاسیس گردید ولی هنوز از مراکزآموزشی خصوصی خبری نبوده تا آنکه دو برادر که از تبریز به تهران آمده بودند نخستین کلاس خصوصی را درخیابان منوچهری تهران دایر می کنند.این دو اصغر و جعفر پتگر بودند و این شروع نهادهای خصوصی در امر آموزش هنرهای تجسمی بوده است. بتدریج که دانشکده های هنری رونق گرفتند و تعداد متقاضیان آن ها افزایش یافت انتخاب وگزینش بین مراجعین امری لازم می نمود وازاینجا بود که کلاسهای آمادگی برای کنکورکه اکثرا توسط فارغ الاتحصیلان همان دانشکده ها اداره می شد تاسیس گردیدند که تا به امروز ادامه دارند.کلاس های آزاد تا قبل از انقلاب به جزیکی دومورد بقیه آنان عمدتا ادامه دهنده همان شیوه های هنرستان کمال المک بودند که بیشتر بر پایه کپی ازنقاشان دیگرشکل می گرفت وکمترمیتوانستند نقاشانی حرفه ای پرورش دهند ولی کارمهمی که توانستند بکنند اشاعه نقاشی دربین خانواده ها و مردم متوسط و مرفه جامعه بود. پس ازانقلاب وتعطیل شدن دانشگاه ها به خاطرانقلاب فرهنگی ویا پاکسازی تعدادی ازاساتید رشته های تجسمی وکشیده شدنشان به سمت تعلیم درکلاسهای آزاد به همراه استقبال خانواده ها ازاین کلاسها به تدریج شکل ومحتوی بسیاری ازآنها که هرروز بر تعدادشان نیزافزوده می گشت تغییرنمود وبا اُفت کیفی دانشکده های هنری ورشد کمی آنها بسیاری ازاین مراکزآموزشی نقش مکمل وتکمیل کننده آکادمی های دولتی را تا به امروزبرعهده گرفته اند. ویژگی دیگر این نهادهای خصوصی آموزش تجسمی نسبت به قبل ازانقلاب تنوع آنها به لحاظ موضوعات آموزشی می باشد.درگذشته کلا کلاسهای آموزشی حول آموزش نقاشی می چرخید ولی اکنون شمامی توانید بسیاری ازرشته هائی راکه حتی دردانشکده های هنری تدریس نمی شود رادراین مراکزخصوصی نزد بهترین اساتید آن رشته ها بیاموزید.

رقابت که ازملزومات ادامه هرحرکت متکی بربازار آزاد می باشد،خود از دیگرعواملی است که هرچه بیشتراین کلاس ها روز به روز درجهت فراهم کردن امکانات وفضای بهتر و جذب اساتید مجرب تر دعوت می نماید و ازهمین روست که میتوان آینده پرباری رابرای این مجموعه های آموزشی تصورکرد.امروزه اینکه هنرآموزان این مراکزنمایشگاه های مستقل برپا کنند امری معمول گشته است واین چیزی است که درگذشته کمترممکن بود اتفاق بیفتد.آموزشگاه ایده که اینک پنجمین سالش را به پایان می برد ازجمله مراکزی است که می توان ویژگیهای یاد شده رادرآن سراغ نمود. به امید پویائی هرچه بیشتراین مرکزآموزشی. 

براي ایده و انتخاب چنين نام هنگفت و پر ظرفيت اش ازدیاد روزافزون و انفجاری جمعیت جهان که به ویژه پس از انقلاب صنعتی تا امروز سبب تولید و عرضه ی ریز و درشت مایحتاج مصرفی های این انبوه چند میلیاردی نفوس بشر گردیده بسیار روشن و پیداست. در این میان پدیده پروپاگاندا همچون یک ارتش پر تاخت و تاز و پر نفرات و پر ابزار و افزار سربرآورده است. پُر بدیهی است که ایران ما نیز از این روند دور نمانده و از میانه ی دوره قاجار و بهره مندی از سوغات آورده ی میرزا صالح یعنی فن چاپ (ابتدایی) از بریتانیای کبیر و پشت سر آن پیدایش ژرنالیسم و گازت های گوناگون در جهان و در ایران (هم) از سویی و آمدن پـی در پـــی رسانه های گروهی از سویی دیگر از تلگراف و تلفن و رادیو و تلویزیون بگیرید تا شبکه های اجتماعی جهانی این روزگار.

به هر روی تبلیغات امروزه در همه ی این کره ی خاکی حرف اول و اصلی جهان و جهانیان است!!

در این شصت سال و اندی که بنده از نزدیک گواه این جریان بوده ام توانسته ام دو مورد موفق را رصد کنم که آن دو مورد نیز زمین تا آسمان با یکدیگر تفاوت کمّی و کیفی داشته اند. یکی فاکوپا با مدیریت آقایی با نام هرمزی که با ظهور و حضوری پر سر و صدا ظاهر شده بود که با بهره گیری از عبارات فرهنگِ کوچه و در سالهای میانی دهه ی 30 آمدند در آسمان چهارراه یا سه راه جمهوری (سه راه شاه) مثلاً فیل هوا کردند و چند وقتی بودند و اسمی هم داشتند، ولی به هر روی کاری از پیش نبردند و همچون همکاران پیشین تعطیل شدند و رفتند. اما مورد دوم ، سامانه ای بود با نام آوانکارد دست پخت و آورده ی کامران کاتوزیان.

ناگفته نماند که نامگذاری و تیتریابی برای پیشانی چنین کانون هایی یکی از اصلی ترین کارهاست و کاتوزیان این را خیلی خوب می دانست چرا که او گرچه به آرتیست زبردست و پرتوان نقاشی اَبستره شناخته شده بود ولی کمتر کسانی بودند که میدانستند او در طراحی، مجسمه سازی ، چاپ و ژرنالیسم و … توانایی های بسیار خوبی دارد. به هر روی کاتوزیان با گره زدن این داشته های خود توانست هنری در حوزه ی مدیریت پیاده کند که بسیار درخشان و بسیار بالنده و از سویی بسیار جریان ساز نیز بوده است. گرچه امروز آن سامانه و آن کانون دیگر نیست ولی از آنجا که در نخستین سالهای دهه ی 50 و کمی هم پیشتر از آن کاتوزیان همیاری و همکاری و دستیاریِ مهندس هوشنگ کاظمی را در دانشکده هنری های تزئینی پذیرفت (هوشنگ کاظمی نخستین ایرانی گرافیک خوانده ی در پاریس و نخستین ایرانی گرافیست شرکت هواپیمایی پادشاهی KLM و پس از بازگشت به ایران گشاینده ی هنرکده هنرهای تزئینی در تهران با 6 رشته ی تحصیلی هنرهای کالبدی از جمله رشته ی طراحیِ گرافیک در سال 1339 خورشیدی). کاتوزیان با این پذیرش آموزشِ به گفته ی امروزی ها گرافیک دیزاین را در گروه گرافیک آن دانشکده آغاز کرد و سرانجام امروزه دانشجویان آن روزِ او همان شیوه نگاه و همان شیوه ی مدیریت خلاقانه پروژه های فرهنگی و تجاری را می پویند و می گسترانند و این معنای همان بالندگی است! کوشش و تلاش کاتوزیان به گمان من بی مانند بوده و تاکنون چه پیش از او مثلاً آژانس پرسپولیس و تبلی فیلم از جزنی و چه پس از او مثلاً دفتر نگاره از فیروز شیروانلو و کاسپین در هیچ مقیاسی همانند کاتوزیان کامیاب نبوده اند. (کامیاب در جریان سازی).

امروزه يكي از اين رهروان پوينده همين ویژه است كه می شناسیم و می دانیم که در این چندین سال شکیبانه و فرهمندانه مسیر رشدش را می پیماید و امید که همچنان و همیشه بدرخشد. چند سالیست با فرخندگی سامانه ی ایده را می بینیم که در همه ی زمینه ها و روش های موجود و میسر و ممکن و با تمام ظرفیت و همه جانبه با مدیریتی تیز پروازانه خیز برداشته است تا بتواند واژه و تیتر پُر اعتبار و پُر بنیاد ایده را در این مسابقه (شیوه ی جهانی شده ی پدیده ی رقابت) به رده ها و به مراتب بالا و بالاتر بکشاند و بادا و چنین بادا!؟ 

I’d like to start by giving you a word. Success. How do you define success? At Idea School, although the outward appearances of success are very much the same as at other places, the inward are much more varied, meaningful and important. 

I was not expecting this. I have to admit. For more than 6 years I’m professionally into adult training business. I’m teaching at one of the most important adult training companies of Turkey besides my professional carreer and I was expecting a class of empty (no meaning and no expectation) eyes and eager to accept and write down whatever I’d say. Far away from that. I found a class of dedicated, determined young group of people who were already equipped with a lot of knowledge and who were expecting for listening to real life experiences from me. Sometimes they were quite challenging and were asking very good questions. Asking together, listening together and learning together. As a result, I had delightful marketing and strategy sessions at Idea School. As training for me is more sharing rather than telling and as in my sessions both parties openheartedly shared, that created more and more. 

At Idea School before everything else, you see a “successful” group of students, who made it through Idea and are on to the next part of their lives. This group can be full of high caliber professionals or very fresh young graduates. What is harder to see is the constant love and devotion directed towards them and towards their ability to succeed by their friends, teachers and others included in the community at Idea School. 

That has been the main idea why I have been involved what they are doing. They do it with love and care. Yes, the class might be much better, yes the equipment we’re using might be much modern but these affect the quantity, not the quality. It’s more than bigger classrooms, fancy lunches or modern equipment. It’s how they are doing their job and how they try harder to find better resources to provide the best.

 Evren Aksoy
Brand Advisor
University Lecturer

آرش عزيز، سلام به روى خندان و گشاده ات كه هميشه اينگونه به يادت دارم!

از همان موقع كه هم زمان با تحصيلم در دانشكده هنرهاى زيبا كار حرفه ايم را آغاز كردم به ياد دارم كه همواره احساس ميكردم آنچه كه در حال آموختنم بسيار با نيازهاى واقعى دنياى كار فاصله دارد. اين فاصله همان شكاف ميان تئورى و عمل است كه خصوصاً در رشته هايى مانند گرافيك بسيار خود نمايى ميكند. براى جبران اين عدم كارايي خودم ناگزير؛ يا با آزمايش و خطا پيش مى رفتم و يا با سماجت، دست به دامان اساتيد با تجربه مى شدم تا راهم را باز كنم و مشكلاتم را حل نمايم. اين داستان ادامه داشت تا وقتى كه دفتر طراحى خودم را به راه انداختم و باآمدن كامپيوتر به عنوان وسيله جديد كار همچنان آموختن و تجربه كردن و به روز شدن دغدغه روزگارم بود و ادامه داشت. البته آموزش به همكاران جوان دفترم كه تجلى تكرار خودم در شروع كار حرفه اى بودند نيز بخشى از اين دغدغه ها را تشكيل مى داد.

اينها را گفتم تا بگويم كه تا چه اندازه خلع وجود مدرسه هاى حرفه اى و لزوم تأسيس آنها را حس ميكردم و همواره يكى از آرزوهايم بود تا آنجا كه بعد از سالها، وقتى با يكى از دوستان همكلاسم كه براى تحصيل در امريكا هنرهاى زيبا را ترك كرده بود، در نيويورك ملاقات كردم با هم قرار بازگشت او به ايران و تأسيس يك مدرسه كوچك حرفه اى را گذاشتيم. اما نه او بازگشت نه من مجالى براى پروردن اين رويا يافتم! بايد اعتراف كنم كه گشايش مدرسه ايده و ساير مدارس همانند آن تحقق آرزوهاى من و خيلى از دوستان هم حرفه بوده است و شايسته تحسين و تشكر. همگى مى دانيم كه شما كار بزرگى كرده ايد، هم با ارائه مباحث جديد خون تازه به شريان هاى جامعه گرافيك و تبليغات وارد مى كنيد و هم با بازآموزى مباحث آموخته شده، دوباره از نگاهى نو، آفرينش و خلاقيت عميق ترى را سازماندهى مى نماييد. خلاصه دوست عزيز !That’s a great job

برايتان آرزوى موفقيت بيش از پيش دارم كه شايسته آن هستيد!

ايراندخت قاضی نژاد سى ام امرداد ١٣٩٢ ونكوور